mayo uno

"In the Philippines, the first labor day was celebrated on May 1, 1903 by a demonstration of 100,000 workers led by the Union Obrera Democratica de Filipinas (UODF or Democratic Labor Union of the Philippines). The demonstration was held in front of Malacañang with the workers shouting “Down with U.S. Imperialism.” Within the same month, the home of UODF president Dr. Dominador Gomez, and the printing press where the UODF organ was printed, were simultaneously raided. Gomez was charged with sedition and illegal association." - from bulatlat.com


naging tutor ako ng kapitbahay namin at taga-gawa ng kanilang homework/project nung ako'y nasa hayskul pa. naging service crew ako sa jollibee at tutor/nanny ng mga koreano sa jabez nung college. naging inbound sales advisor ako sa convergys 2 years ago. balik ulit ako sa pagiging english instructor ng mga 'yano sa 911 sa kalayaan QC.

ngayon ko naiintindihan kung bakit naka-graduate ako na bente lang ang baon; kung bakit kailangang ipunin at tahiin ang mga 'di-nasulatang pahina ng notebook at lagyan ng liquid eraser ang mga sagot sa workbook para magamit muli ng nakababata kong kapatid; kung bakit sa tuwing pumupunta kami dati sa SM ay may dala-dala kaming pananghalian at hindi kumakain sa mga restawran; kung bakit kailangang butas-butas na at kasing-nipis na ng papel ang suwelas ng aming sapatos bago ito mapalitan; kung bakit lagi kaming may nakahandang "promisory letter" imbes na resibo 'pag periodical test; kung bakit tuwing birthday o pasko lang kami nakakapag-jollibee ('pag sinuwerte); at kung bakit nginangarag ako lagi ng mama kong patayin ang ilaw at alisin sa saksak ang mga de-kuryente 'pag 'di ginagamit.

mahirap ang buhay sa 'pinas. kung dati ay "status symbol" ang pagkakaroon ng anak na nagtapos bilang doktor, abugado, o inhinyero, mas may yabang na ngayon ang isang nursing graduate na makakapang-ibang bansa. kaya 'di na rin nakapagtataka kung bakit marami ang atat na atat pumalaot sa dayuhang bayan: isanla ang titulo ng kanilang lupa o alagang kalabaw, ipagkatiwala ang kanilang mga supling sa kamag-anak, at ipagpalit ang natapos na kurso upang maging domestic helper o taga-tabtab ng kalawang sa barko. sabi nga ng mama ko (na nasa lupain ng mga maple leaf), "di ka yayaman sa 'tin. mas maganda pa nga kung may nagtatrabaho dito 'tapos diyan gagastusin." kunsabagay, choosy ka pa ba kung kumakalam na ang sikmura mo?

tanungin mo man ang mga friendly vakei ko, ako ang numero unong sumasalungat sa tuwing may usapan tungkol sa pagtatrabaho sa ibang bansa. DATI 'yun. ngayong "manggagawa" na rin ako't nararamdaman ang hirap na kaakibat nito, mas nagkakaroon na ng "sense" ang mga pangaral sa 'kin ng mama ko noon: akala ko kasi dati nagme-menopause na sya kaya mainit lagi ang ulo nya o sadistang pinagti-tripan kaming magkakapatid.

sa panahon ngayon na ang omento sa sahod ay pwedeng maging tema ng isang episode sa "pangarap kong jackpot" o "wish ko lang!", lubos ang pagpupugay ko sa pilipinong obrero na patuloy pa ring sumusuong sa hamon ng buhay kahit na paulit-ulit na dinadagukan ng sunud-sunod na kamalasan at pagsubok. SALUDO.